İki oluşumun ortak ve farklı noktaları neler?

İkisinin ortak noktası kâr amacı gütmeyen (non-profit) mekânlar olmaları. Farkı ise İstanbul’daki galeride sanatçıların doğrudan satış yapabilmeleri.

Özellikle Ankara’nın sanat ortamı Müze Evliyagil’in açılışını nasıl karşıladı?

Ankara’da özellikle çağdaş sanat alanında çok büyük bir boşluk var. Müze Evliyagil, açıldığı günden bu yana Ankaralıların bu ihtiyacını biraz olsun karşılayabilmek adına önemli bir girişim oldu. Bu sorumluluğu, Evliyagil Dolapdere ile beraber İstanbul’da yakaladığımız enerjiyi Ankara’ya yansıtmaya gayret ederek yerine getirmeye çalışıyoruz.

Müze ile galerinin devam eden programlarından da bahsedelim…

Ankara’da, müzede her sezon uzun soluklu bir ana sergimiz oluyor. Bunun yanı sıra yine müze bünyesinde “ArtOda” olarak adlandırdığımız, daha kısa süreli sergi ve projelerin gerçekleştirildiği bir alanımız var. Geçtiğimiz günlerde müzenin yeni sergisi “İzleyen Yüzler”in açılışını yaptık. Sergide tamamı koleksiyonda yer alan, portre sanatına dair modern ve çağdaş yaklaşımları yansıtan 38 sanatçının eserlerini gösteriyoruz. ArtOda’da ise Eylül ayında açacağımız Alfa sergimiz var. Alfa sergilerinin içeriği, Ankara’da konuşlanan genç sanatçılara yönelik bir açık çağrı ile belirleniyor. Bu yıl 4.sünü düzenlediğimiz etkinliğin jürisinde Necmi Sönmez, Esra Aliçavuşoğlu, Azra Tüzünoğlu, Burçak Bingöl ve Ömer Özyürek’i ağırladık. Jürinin değerlendirmesi sonucunda bu senenin Alfa sanatçısı, ilk kişisel sergisini açacağımız Özge Yalacak oldu. Volkan Diyaroğlu’nun “Hemen Hemen Her Şeyin Kuramı” sergisini ise Evliyagil Dolapdere’de 18 Temmuz’a kadar sezonun son sergisi olarak ağırlıyoruz.

İçinde bulunduğum durum, birçok büyük kurumda eleştirdiğim durumun küçük bir versiyonuna dönüşüyordu: Satın al, künye yazdır, paketlet ve depoya kaldır. Bir süre sonra bu döngünün anlamsızlaştığının ve depolara kaldırılmış eserlerin toplumla bir şekilde paylaşılması gerektiğinin farkına vardım.

Özel koleksiyonların geniş kitlelerle paylaşılmasında devlet ya da kamu kuruluşlarıyla iş birliği nasıl geliştirilebilir? Sizin bu konuyla ilgili girişimleriniz var mı?

Bu konuda öncelikli ve ilk adım, özel koleksiyonların toplumun erişimine açılarak kamulaşması. Bunu yapabilmek için devasa bir müze kurmanıza da gerek yok; bunun birçok farklı yöntemi var. Zaten kamuya açılan özel koleksiyonların devlet ya da kamu kuruluşlarıyla iş birliği potansiyeli bu sayede ortaya çıkıyor. Örneğin biz İstanbul Büyükşehir Belediyesi ile ortak bir paydada buluşup iş birliği yapıyoruz. Ankara’da henüz böyle bir fırsatımız olmadı; ancak ilerleyen günlerde bununla ilgili girişimlerimiz olacak.

Koleksiyonu gezici sergilerle İstanbul ve Ankara dışına çıkarmayı ya da yurt dışında sergilemeyi düşünüyor musunuz?

Sadece kendi koleksiyonumuzu değil, diğer koleksiyonlardan da yapılacak bir seçki ile kendi sanatımızı yurt dışına götürme ve sergileme fikri beni çok heyecanlandırıyor. Bu konuda nasıl bir oluşumla ne yapılabileceği üzerine ekibimizle birlikte düşünüyor ve çalışıyoruz.

Dünyada düzenli olarak takip ettiğiniz sanat kurumları, fuarlar ve yayınlar hangileri?

Contemporary İstanbul, Art Basel, Frieze gibi küresel sanat ortamında öneme sahip fuarları takip ediyorum. Yayınlar arasında Art Forum ve Art Unlimited sayılabilir. Bunların yanı sıra takip ettiğim birçok ulusal ve uluslararası online yayın ve sanat platformu var.

Koleksiyonerliğin en heyecan verici yanlarından biri, diğer koleksiyonerlerle olan iletişim ve iş birlikleri. Bu bağlamda bizimle paylaşmak istediğiniz örnek projeleriniz var mı?

Müze Evliyagil’in geçmiş sezonlarında değerli Beral Madra’nın küratörlüğünde, sevgili Agâh Uğur’un koleksiyonundan geniş bir seçkiyi Ankara’da ağırladık. Öte yandan müzenin ana sergilerinde her daim başka koleksiyonlardan ödünç alınan eserler bulunuyor. Örneğin bir sergimizde Öner Kocabeyoğlu’nun koleksiyonundan İlhan Koman’ın Walking Man isimli çok önemli bir eseri yer aldı. Kuzgun Acar’ın heykel ve desenlerini de farklı koleksiyonlardan süreli olarak ödünç aldık. Yine bir önceki sergimiz “Camdan Şato”da Rabia ve Ali Güreli koleksiyonundan Hermann Nitsch’in çok önemli bir eserini misafir ettik.

Sadece kendi koleksiyonumuzu değil, diğer koleksiyonlardan da yapılacak bir seçki ile kendi sanatımızı yurt dışına götürme ve sergileme fikri beni çok heyecanlandırıyor.

Sanatın yanı sıra otomobillerle de yakından ilgilisiniz…

Küçüklüğümden beri otomobil merakım var. Yaklaşık 20 yılda bir araya getirdiğim 14 adet aracım var. En eskisi 1963 model olan ve ağırlıklı olarak 1970’ler ve 1980’lerin Alman spor otomobillerinden oluşan küçük bir seçki. Bunların tamamı iyi durumda ve günlük kullanıma uygun. Onları İstanbul’daki evimin, Ankara’daki evimin ve iş yerimin garajlarında koruyorum ve kullanıyorum. Sayıları biraz daha arttığında koleksiyonu İstanbul’da tek bir çatı altında toplamak ve orada bakımlı bir şekilde yaşatmak istiyorum.

Koleksiyon yaptığınız ya da yapmayı düşündüğünüz başka alanlar var mı?

1951 yılında kurulan Ajans Türk, Türkiye’nin en köklü kıymetli evrak matbaası. Hâlen pul, hisse senedi ve tahvil gibi para yerine geçen ve yüksek güvenlik gerektiren baskı işleri yapıyor. İşimiz gereği eskiden gelen bir pul koleksiyonum var; ama buna olan ilgim son 25 senedir çok azaldı. Sadece kendi bastığımız pulları biriktiriyorum. Bir de küçüklüğümden kalma 60-70 parçalık 1/18 ölçekli otomobil koleksiyonum var. Onu da genişletmeden, olduğu hâliyle muhafaza ediyorum. Topladığım eski Vanity Fair dergileri vardı bir dönem; hâlâ saklıyorum. Bir de iş yerimde ve evdeki kütüphanemde biriktirdiğim tespihlerim var.

Bu soruda uçmak tamamen serbest. Koleksiyonunuzla ilgili en büyük hayaliniz?

Bu sorunuza uçmadan, ayağım yere basarak cevap vereyim. Dolapdere Caddesi’nde, ARTER’in hemen yanında birbirine bitişik 4 tane binayı satın aldım. Bunlar 4-5 katlı binalar ve içeriden birbirleriyle bağlantıları var. Araya pandemi girdiği için düşündüğüm projeye henüz başlayamadım. Kısmet olursa orada hayalimde canlandırdığım çok yönlü proje mekânını hayata geçirmek istiyorum.

Koleksiyonerliğe yeni başlayanlara önerileriniz?

Önerim, tutarlı ve sürekliliği olan, genç sanatçıları destekleyen ve onlara hak ettikleri görünürlüğü kazandıran bir koleksiyon yapısı kurabilmeleri. Eğer imkanları varsa kurumsallaşarak koleksiyonlarını insanların erişimine açabilmeleri. Günün sonunda paylaşmanın verdiği haz, sahip olmanın verdiği hazzın çok ötesinde.

Bu röportaj, TEB Özel için Art50.net adına İpek Yeğinsü tarafından gerçekleştirilmiştir.